சென்னையில் இருந்து ஒரு ரயில் பயணம்

இந்த சுட்டிகையை நான் S.Ramakrishnan ரயில் பயணம் பற்றின ஒரு கட்டுரை படிக்கும் போது எழுத தூண்டியது . நான் சென்னையில் வாசித்த கால கட்டத்தில் 1994-2004 ஆண்டு வாக்கில் முதல் நாலு வருடம் அண்ணா பழகலை கழக வாசம் . அப்போது விடுமுறையின் போது எல்லாம் ஊருக்கு போகும்போது ஒரு தெனாவாட்டு இருக்கும் ஏன் என்றால் அண்ணா பழகலைஇல் படிக்க இடம் கிடைப்பது மிகவும் அரிதான நிகழ்வாக இருந்தது . அப்போது எல்லாம் ரயில் இல் செல்ல கல்லூரியில் பாதி தொகை கட்டி டிக்கெட் எடுத்து செல்ல பாஸ் கிடைக்கும் . விடுமுறை பாஸ் இல்லாத போது எப்பவும் Unreservation பயணம் தான். புதிதாக செல்வோருக்கு எப்படி இடம் பிடிப்பது என்பது தெரியாததால் நிறைய கல்லூரி நண்பர்கள் ஒன்று சேர்ந்து உட்கார இடம் பிடித்து கும்பலாக செல்வோம். தீபாவளி பொங்கல் போன்ற விடுமுறை பயணத்தின் போது நின்று கொண்டு பயணம் செய்ய கூட இடம் கிடைக்காது . ரயில் பெட்டிஇன் TOILET இரண்டிக்கும் இடையில் உள்ள சந்தில் நின்றுகொண்டே கூட பயணம் செய்தது உண்டு . சில நேரம் படிக்கட்டில் உட்கார்ந்து கொண்டு அரைதூக்க கலக்கத்தில் சென்றதுண்டு . சென்னையில் இருந்து ஈரோடு பயணம் எப்பவும் இரவு ஒன்பது மணிக்கு கிளம்பும் ஏற்காடு எக்ஸ்பிரஸ் ரயிலில் தான் . அடித்து பிடித்து பெட்டிக்குள் திணித்து கொண்டு சென்றால் ரயில் கிளம்பும் நேரம் வரும் சில குடும்பங்களையும் பார்க்கலாம் . அவர்கள் கணவன் மனைவி மகன் மகள் மற்றும் வயதான அம்மா என ஒரு குடும்பமே கூட ஒரு இரவு முழுவதும் தூங்காமல் எங்களுடன் ரயிலில் கடத்தும் . என்னக்கு எப்பவும் காலை குறுக்கி படுத்து தூங்கும் பழக்கம் ஆனால் அதுக்கு கூட இடம் கிடைக்காது . சில நேரம் நின்று கொண்டே முழு இரவையும் கடத்த வேண்டி இருக்கும் . முழங்காலுக்கு கீழே சில நேரம் வலி பின்னும் இருந்தாலும் ஊருக்கு போகிற சந்தோஷத்தில் ஒன்னும் தெரியாது. எப்போது அம்மா அப்பா அவர்களை பார்கிறோமே அப்போதே காணமல் போய்விடும் . மற்றும் சொந்த ஊரில் சொந்த பந்தங்களை பார்க்கும் போது இருக்கும் ஒரு உணர்வு வேற எங்கையும் கிடைக்காது.

ரயில் விடியும் போது மொரப்பூர் வந்து விடும் . அப்போது இருந்தே ரயில் பாதையின் இரு பக்கமும் வாழும் மக்களின் அன்றைய வாழ்கையை பார்க்கலாம் . நிறைய சிறு கிராமங்களில் ஒரு சில வீடுகளே இருக்கும் . சில இடங்களில் சிறு குழந்தைகள் சரியான துணி கூட உடுத்தாமல் சந்தோசமா கை காட்டி டாட்டா சொல்லும் நாமும் பதிலுக்கு சொன்னால் ஒரு பெரிய மகிழ்ச்சியை அவர்கள் முகத்தில் பார்க்கலாம் . உள்ழகில் விலை மதிப்பு இல்லாத ஓன்று குழந்தைகளின் சிரிப்பு ஓன்று தானே . மற்றும் பெரியவர்கள் சிலர் மாடுகளை மேய்க்க காடுகளுக்கு சென்றுகொண்டு இருப்பார் . எங்கள் ஊர் பக்கம் பழைய சொத்துக்கு முன்னாடி பண்டங்களை மேய்சல் காட்டுக்கு கொண்டு மெய்து வருவது வழக்கம் . பழைய சோறு என்பது காலையில் இரவு சாபிட்டது போக மீதியை தண்ணீர் விட்டு ஊற வைத்து காலையில் பச்சை மிளகாய் உடன் சாப்பிடுவது . வெயில் காலத்தின் போது பழைய சோறு குடிப்பது ஒரு அலாதியான சுகம் . இன்றைய முனேறிய சமுதாயத்தில் மிகவும் ஏழைகள் வீட்டில் கூட பழைய சோறு கிடைப்பது அரிது இன்னு நினைகிறேஅன்.